Choroba okluzyjna to zespół zaburzeń będący wynikiem niewłaściwego kontaktu pomiędzy zębami szczęki i żuchwy . Składa się na niego nieprawidłowa praca stawów skroniowo-żuchwowych i nadmierne napięcie mięśni narządu żucia.
Objawy choroby okluzyjnej pojawiają się stopniowo i początkowo mogą być trudne do zauważenia. Powodem do niepokoju powinno być zaciskanie zębów w sytuacjach stresowych, zgrzytanie w nocy lub dolegliwości bólowe zębów, stawów skroniowo-żuchwowych bądź głowy (te należy oczywiście konsultować z neurologiem). W zaawanowanym stadium choroby, widocznym staje się patologiczne starcie zębów (np. zęby przednie stają się krótsze ich brzegi są nierówne i przezierne).
Najczęstszymi przyczynami choroby są braki zębowe, zbyt mała wysokość zębów bocznych uzyskana w trakcie ich leczenia, a także stres. Wczesne wykrycie problemu pozwala na szybkie i wymagające mniejszych nakładów finansowych leczenie. Polega ono na wyrównaniu zgryzu metodami protetycznymi i (jeśli to konieczne) także ortodontycznymi.
Leczenie kończy wykonanie elastycznej szyny nagryzowej – osłaniającej zęby i zmniejszającej napięcie mięśni. Pacjent, u którego wykryto i podjęto leczenie choroby okluzyjnej, powinien zarówno w trakcie leczenia, jak i po jego zakończeniu pozostawać pod stałą kontrolą stomatologiczną (wizyty kontrolne co 6 miesięcy).